{title: A Mensch möcht i bleiben} {subtitle: Wolfgang Ambros} A [G]Mensch möcht I bleibn und net zur [D]Nummer möcht I werdn und [G]Menschen möcht i sehn, denn [C]i bin sehr dagegn, dass ma unsre [G]Häuser nur mehr für [D]Roboter [em]baun, die [am]deppert nur in [D]Fernseher [G]schaun. A [G]Mensch möcht i bleibn, a klans [D]Geheimnis möcht i habn, [G]Kugerl möcht i scheibn, nach schöne [C]Staner möcht i grabn, i möcht singen und [G]lachen und überhaupt [D]tuan was I [em]will, [am]aber I glaub da [D]verlang i schon [G]z'vül. {soc} [B]A Mensch möcht i bleibn und [F]i wü net verkauft werdn, [B]wie irgend a Stückl [F]Woar. Net [C]alles was an Wert hat, [G]muss a an Preis habn, [B]aber mach des amal wem [D]klar. {eoc} A [G]Mensch möcht i bleibn, net als [D]Leich möcht i sterbn, [G]weil es is zum Speibn, es is zum [C]Kotzn und zum Rean, wann ma sicht was, de [G]Leit alles aufführn um das [D]depperte [em]Geld. [am]Es is doch ganz was [D]andres, das [G]zählt. A [G]Mensch möcht i bleibn, mei [D]Leben möcht i leben. A [G]Mensch möcht i bleibn und i werd [C]alles dafür gebn, dass i des morgn er[G]reicht hab von dem i [D]heite no [em]dram. [am]I will net, dass i [D]irgendwas ver[G]sam.